Als een baby geboren wordt, kan hij enkel communiceren met de omgeving door middel van gedrag en lichaamsstaal. Een veel gebruikte methode is huilen. Een baby kan huilen omwille van een bepaalde behoefte die voldaan moet worden of omwille van het ontladen van lichamelijke of emotionele spanning. Behoeftehuilen is veel gekender dan traumahuilen. Graag wil ik jullie in dit blogartikel meenemen in het verschil tussen deze soorten huilen.
Vaak weten kersverse ouders al na enkele dagen of weken welk huiltje van hun baby wat betekent. Als je kindje huilt omdat het honger heeft, geef je het kindje eten. Als je kindje huilt voor een nieuwe pamper, verschoon je de pamper. En zo zijn er nog een tal van voorbeelden. De baby heeft een bepaalde behoefte die hij kenbaar maakt door middel van zijn gehuil. Dit heet het ‘behoeftehuilen’. Behoeftehuilen komt voor bij alle baby’s in de wereld en wordt ook reflexmatig gecreëerd. Dit is onderzocht door Priscilla Dunstan en ze concludeerde dat alle baby’s dezelfde 5 reflexmatige klanken produceerden. Deze zijn:
- Neh = honger
- Eh = boertje
- Auw = moe
- Heh = ongemak
- Eairh = darmkrampje
Je moet je niet blindstaren op deze 5 klanken. Mijn man en ik discussieerden wel eens over deze klanken als we even niet wisten wat onze zoon nodig had. Het is een hulpmiddel om wat meer duidelijkheid te kunnen krijgen, maar geen wondermiddel. Het is belangrijk om goed op de signalen van je kind te letten en vaak zegt je oudergevoel je dan al wat je kindje nodig heeft.
Het ‘traumahuilen’ of herinneringshuilen is veel minder gekend. Hierbij huilen baby’s om hun lichamelijke of emotionele spanning te ontladen. Dit gehuil is veel krachtiger en krijsender en gaat gepaard met een emotie (angst, boos, paniek, etc.) die te zien is in de lichaamstaal van de baby. Tezamen met het gehuil kan je merken dat de baby overstrekt, gebalde vuistjes heeft en krachtige bewegingen maakt met armen en benen.
Het traumahuilen komt ontzettend veel voor in de praktijk. Het wordt vaak miskend en geclassificeerd als darmkrampjes. Als babyosteopaat hoor ik de volgende voorbeelden als ouders het hebben over het trauma huilen:
- “Mijn kindje is zo ontroostbaar en huilt enorm hard.”
- “Ik kan mijn kindje niet troosten en de pijn is van het gezicht af te lezen.”
- “Het huilen gaat door bot en merg en ik voel me als moeder machteloos.”
- “Het huilen gaat dagen tot weken aan een stuk door, medisch is er niets aan de hand.”
- “Je ziet dat hij/zij pijn heeft, alleen weten we niet hoe we hem/haar kunnen troosten.”
Al deze voorbeelden kunnen een teken van traumahuilen of herinneringshuilen zijn. Jullie kindje heeft een overweldigd gebeurtenis meegemaakt en wil dit duidelijk maken aan zijn omgeving. Een kindje gebruikt nu eenmaal huilen en lichaamstaal als communicatiemiddel om het verhaal te vertellen aan de omstaanders. Als het verhaal begrepen wordt, kan heling en ontlading ontstaan. Vervolgens is er terug plaats voor rust en verbinding met de omgeving.
Ik weet al te goed hoe ouders zich voelen in deze situatie. Ik heb zelf 2 maanden een huilpeuter gehad, waar ik zelf geen raad mee wist. Voor deze periode wisten we wanneer onze zoon te veel prikkels/stress had gehad. Vaak volgde er dan ook een stress-ontlading, wat bij ons alle ruimte kreeg. Dit was altijd in verbinding met één van ons en met volle aandacht en empathie.
Enkel die 2 maanden wisten we niet waar onze zoon het moeilijk mee had. Zijn huilen werd intens en dit meerdere malen per dag, meerdere dagen in de week. We zaten met onze handen in het haar. Uiteindelijk hadden wij besloten om externe hulp in te schakelen. Zo kwamen we terecht bij een babytherapeut. In een ander blogartikel leg ik jullie graag uit wat een babytherapie inhoudt en hoe hij/zij dit kan ondersteunen.
Het allerbelangrijkste wat we in deze periode geleerd hebben, was dat wij als ouders er moesten voor zorgen dat we voldoende draagkracht hadden om zijn verhaal te kunnen aanhoren. In diezelfde periode had ik geen draagkracht. Ikzelf had toen enorm veel last van coccygodynie (staartbeenproblematiek), wat enorm veel zorgen en stress met zich meebracht. Na de eerste 2 weken van mijn toegenomen klachten, nam zijn traumahuilen sterk toe.
Ik wijd dit nog steeds aan het feit dat ik me sterk probeerde te houden als moeder, hoewel ik wist dat hij de innerlijke gevoelens en intenties achter mijn woorden wel begreep. Ik vertelde iets tegen hem, wat niet resoneerde met mijn lichaamstaal en gedrag. Ik vertelde bijvoorbeeld dat alles in orde was terwijl ik diep van binnen enorm veel pijn had. Baby’s en kinderen hebben een goede radar als mensen niet authentiek en eerlijk tegen hun zijn.
Deze periode heeft mij geleerd dat het oké is om als moeder het even niet te weten en dat het zeker oké is om ook mijn gevoelens en gedachten te delen met onze zoon. Vaak willen we onze kinderen niet belasten, hoewel ze het wel merken aan ons lichaamstaal en gedrag dat er iets niet klopt.
Ook is het oké om hulp te ontvangen van anderen, wat voor mij nog steeds een leerproces is. Ik vind het nog steeds moeilijk om hulp te vragen en hulp te ontvangen met beide armen. Maar door deze periode heb ik wel geleerd om hulp te vragen en te ontvangen van mijn eigen familie.
Het was een zware periode voor ons allemaal. We zijn er als gezin sterker uit gekomen en we staan nog dichter bij elkaar. Het allerbelangrijkste was zelfzorg.
“Zorgen voor anderen, start met goed zorgen voor jezelf!“
Als je nog vragen hebt of je wilt een moeilijke periode met mij delen, kan dit door een reactie te plaatsen onder het blogartikel (momenteel niet beschikbaar) of een mail te sturen naar [email protected].
Boekentips:
- ‘Waarom je baby huilt en hoe je je kind kunt troosten’ van Thomas Harms
- ‘De taal van huilen’ van Aletha Solter
